Genres, Styles, Moods & Themes for Swietokrzyska Golgota, oratorio for narrator, 4 voices, chorus & orchestra~Czesc 2: Weselne Gody w Kanie Galilejskiej. Oblubienica i oblubieniec - on AllMusic This page was last edited on 28 January 2023, at 17:50. Files are available under licenses specified on their description page. All structured data from the file namespace is available under the Creative Commons CC0 License; all unstructured text is available under the Creative Commons Attribution-ShareAlike License; additional terms may apply. File:Paolo Veronese, The Wedding at Cana.JPG facts. Original file ‎(2,000 × 1,346 pixels, file size: 1.05 MB, MIME type: image/jpeg) This file contains additional information, probably added from the digital camera or scanner used to create or digitize it. Ewangelia na 2 Niedzielę Zwykłą 16.01.2022 (J 2, 1-11) W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Q9440 ISNI: 0000 0001 2096 6716 VIAF标识符: 95162605 GND ID: 118626647 美国国会图书馆规范标识符: n79040166 法國國家圖書館識別碼: 13949328b 大學文檔系 Wesele w Kanie Galilejskiej - J 2,1-11 Dobrze znamy Ewangelię o przemianie wody w wino w Kanie Galilejskiej. A może wydaje się nam, że ją znamy i nie wsłuchujemy się w jej głębszy sens. Co wynika z . Cud w Kanie w sztuceGody w Kanie, warsztat Boscha, między 1555 a 1600Gody w Kanie, Carl Bloch, XIX w Kanie, warsztat Wincka, XVIII w Kanie, Cornelis de Bailleur, XVII w Kanie, Duccio di Buoninsegna, 1308-1311Gody w Kanie, Giotto, XIV w. (Cappella Scrovegni)Gody w Kanie, Giusto de’ Menabuoi, XIV w Kanie, El Greco, ok. 1600Witraż w Chartres, XIII w. Cud w Kanie Galilejskiej – według Ewangelii św. Jana Jezus Chrystus przemienił wodę w wino podczas wesela w Kanie, galilejskim miasteczku w pobliżu Nazaretu. Przemienienie wody w wino jest pierwszym z 37 opisanych w Ewangeliach cudów Jezusa w okresie jego publicznej działalności. Świadkami cudu mieli być apostołowie i Maryja, matka Jezusa. Miasteczko obecnie jest identyfikowane z Kefar Kanna[1]. Opis tego cudu nie znajduje się w Ewangeliach synoptycznych, umieszczony jest on tylko w opisie działalności Jezusa spisanym przez św. Jana Apostoła (J 2,1-11). Treść przekazu ewangelicznego[edytuj | edytuj kod] Ewangelista Jan stwierdza na początku, iż wesele miało miejsce trzeciego dnia. Egzegeci interpretują, że chodzi o trzeci dzień od decyzji udania się do Galilei lub spotkania z Natanaelem, któremu Chrystus zapowiedział, iż: „zobaczy jeszcze większe rzeczy” (J 1,50)[2]. Poprzez wzmiankę o trzecim dniu, wszystkie opisane na początku Ewangelii Janowej wydarzenia są umieszczone w ramach jednego pełnego tygodnia, prowadząc dzień po dniu do dnia siódmego (por. J 1, oraz 2,1), w którym miał miejsce cud będący objawieniem się chwały Bożej w Jezusie[3]. Cud ten jest pierwszym z siedmiu znaków, które służą Janowi Ewangeliście do stworzenia struktury swego dzieła. Jan używa greckiego słowa semeion lub też ergon w znaczeniu „czyn”, w odróżnieniu od tradycji synoptycznej, gdzie spotyka się termin dynamis, znaczący tyle co „akt mocy”. Jezus został zaproszony na gody weselne wraz ze swoją matką, towarzysząc jej. W trakcie uroczystego przyjęcia weselnego zabrakło wina. Maria zwróciła się do syna, mówiąc mu o tej palącej potrzebie gospodarzy. Po dialogu z synem, poleciła uczniom: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. Egzegeci porównują tu Jezusa do Józefa egipskiego. Podobnie wyraził się faraon podczas głodu w Egipcie: Udajcie się do Józefa i czyńcie, co wam powie (Rdz 41,55). Jezus nakazał wypełnienie stągwi kamiennych wodą[4]. Następnie polecił zaczerpnąć i zanieść do spróbowania staroście weselnemu. Starosta dał świadectwo o jakości trunku. Woda zamieniła się bowiem w wino. Pod koniec perykopy Jan wyjaśnia sens znaku, było nim objawienie chwały Bożej i wzmocnienie wiary uczniów (Por. J 2,11)[5]. Z Kany Jezus udał się, według narracji Janowej, do Kafarnaum, w towarzystwie swej matki i uczniów (Por. J 2,12). Tekst według Biblii Tysiąclecia[edytuj | edytuj kod] 1Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. 2Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. 3A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie mają już wina». 4Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?» 5Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». 6Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. 7Rzekł do nich Jezus: «Napełnijcie stągwie wodą!» I napełnili je aż po brzegi. 8Potem do nich powiedział: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu!» Ci więc zanieśli. 9Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem – a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego 10i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory». 11Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. 12Następnie On, Jego Matka, bracia i uczniowie Jego udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni[6] Interpretacje teologiczne[edytuj | edytuj kod] Teologia katolicka[edytuj | edytuj kod] W ujęciu A. Jankowskiego OSB[edytuj | edytuj kod] W interpretacji Augustyna Jankowskiego OSB milczenie tekstu o szczegółach personalnych państwa młodych świadczy, że dla Jana ważne było samo wydarzenie jako obraz-symbol teologiczny. Na pewno Maria była bliską rodziną, skoro wydawała polecenia sługom. Uroczystości weselne u Żydów bywało, że trwały około tygodnia lub nawet dwóch (por. Tb 8,20; 10,8). Popularnie, w języku kolokwialnym nazywano wesele „piciem”. Wino, które rozwesela serce ludzkie (Ps 104,15) i jest starotestamentowym symbolem miłości oblubienicy (Pnp 7,10; 8, było więc niezbędnym elementem świętowania. Ale w opowiadaniu Jana wino otrzymało jeszcze inne duchowe znaczenie. Cud w Kanie został umieszczony przez Ewangelistę-Redaktora razem ze znakiem oczyszczenia świątyni (J 2,13-22). Obydwa znaki mają wymowę mesjańską i kultyczną, i zostały napisane według tego samego schematu objawieniowego (epifanijnego). Opowiadanie o interwencji Jezusa w świątyni ukazuje go jako Mesjasza, broniącego czystości miejsca kultu. Opis sytuacji na dziedzińcach świątyni wskazuje, że tego oczyszczenia Jezus nie mógł przeprowadzić inaczej, jak przez Swą cudowną moc. Zdarzenie to zapowiada też nowy kult, który nastanie po tajemniczym zburzeniu świątyni i jej odbudowaniu – dwóch faktach przekraczających wyobraźnię słuchaczy Jezusa. Zaś cud przemiany wody w wino zapowiada Eucharystię jako centrum nowego kultu, przygotowującą ucztę w królestwie niebieskim przy stole Pana (Łk 22,30) – zapowiadaną wcześniej przez proroctwo mesjańskie i eschatologiczne Izajasza (Iz 25,6). W obydwóch opowiadaniach występują podobne kontrasty między tym, co dawne, niedoskonałe, a nową pełnią mesjańską. W cudzie przemiany dwukrotnie wymieniona woda jest symbolem starego porządku – jako służąca do żydowskich oczyszczeń, które niebawem miały stracić całe swoje znaczenie wobec nadejścia nowego kultu w Duchu i prawdzie (J 4,23n). Wino zaś jest symbolem nowości, którą przynosi Chrystus. Znaczenie obfitości wina ukazuje Księga Przysłów 9,1-6: Mądrość zbudowała sobie dom i wyciosała siedem kolumn, nabiła zwierząt, namieszała wina i stół zastawiła. Służące wysłała, by wołały z wyżynnych miejsc miasta: Prostaczek niech do mnie tu przyjdzie. Do tego, komu brak mądrości, mówiła: Chodźcie, nasyćcie się moim chlebem, pijcie wino, które zmieszałam. Odrzućcie głupotę i żyjcie, chodźcie drogą rozwagi! Wino powstałe z wody to nowa nauka Jezusa, ale też i symbol Eucharystii, którą Chrystus ustanowi później w wieczerniku (Mt 26,26-29), będącej zapowiedzią uczty w niebie, o której prorokował Izajasz (Iz 25,6). Zwrócenie się Jezusa do matki „Niewiasto!” ma wydźwięk uroczysty i abstrahuje od więzów krwi. Podobnie jak pod krzyżem (J 19, 27), gdzie Maria jest ukazana nie tyle jako matka, co jako figura Kościoła-Oblubienicy. Także w odniesieniu do cudu w Kanie, istotne nie było pragnienie wybawienia z kłopotu gospodarzy, lecz symbolika przyszłych godów Jezusa Chrystusa z Oblubienicą – Kościołem[7]. W ujęciu Jana Pawła II[edytuj | edytuj kod] Matce Jezusa w tej perykopie nadane jest imię niewiasty, ma to znaczenie typiczne (por. Rdz 3,15; Ga 4,4; J 19,26; Ap 12,1). Pisze o tym Jan Paweł II w Encyklice „Redemptoris Mater” nn. 21-24[8]. Papież zinterpretował cud w Kanie galilejskiej jako pierwsze nauczanie Ewangelii o uczestnictwie Maryi w zbawczej misji jej Syna Jezusa jako duchowej matki i pośredniczki między Chrystusem i Jego uczniami: Możemy więc powiedzieć, że w powyższym zapisie Ewangelii Janowej znajdujemy jakby pierwszy zarys prawdy o macierzyńskiej trosce Maryi. Prawda ta znalazła wyraz również w magisterium ostatniego Soboru. Warto zauważyć, jak macierzyńska rola Maryi została przedstawiona przezeń w odniesieniu do pośrednictwa Chrystusa. Czytamy bowiem: „Macierzyńska rola Maryi w stosunku do ludzi żadną miarą nie przyćmiewa i nie umniejsza tego jedynego pośrednictwa Chrystusowego, lecz ukazuje jego moc”, ponieważ „Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi” (por. 1 Tm 2, 5-6). Ta macierzyńska rola wypływa – dzięki upodobaniu Bożemu – „z nadmiaru zasług Chrystusowych, na Jego pośrednictwie się opiera, od tego pośrednictwa całkowicie jest zależna i z niego czerpie całą moc swoją” (Lumen gentium, 60). Właśnie w takim znaczeniu wydarzenie w Kanie Galilejskiej jest jakby zapowiedzią pośrednictwa Maryi, które skierowane jest do Chrystusa, a zarazem zmierza do objawienia Jego zbawczej mocy (Redemptoris Mater 22)[8]. W ujęciu Joachima Gnilki[edytuj | edytuj kod] Zdaniem Joachima Gnilki użycie słów „Niewiasto” zamiast „Matko” wprowadzają pewien dystans. Służy on podkreśleniu całkowitej przynależności Jezusa do Ojca, z którym jest on złączony w pełnieniu jego woli. Słowa „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” podkreślają chrystocentryczną orientację Ewangelii i zawierają w sobie aluzję, że również Maria jest gotowa pełnić wolę Jezusa[9]. Teologia protestancka[edytuj | edytuj kod] Zdaniem Ulricha Wilckensa w odpowiedzi udzielonej Marii (J 2,4) Jezus podkreśla swoją suwerenność – nikt nie może zmusić go do uczynienia cudu, nawet jego matka. Maria uznaje to, oddając inicjatywę Jezusowi (J 2,5). Jezus nie ogranicza się do naprawy niekomfortowej sytuacji, co było intencją matki, ale czyni z cudu znak swego mesjańskiego panowania. Dokonując cudu w stągwiach przeznaczonych do oczyszczeń Jezus wskazuje na zastąpienie żydowskich rytuałów przez oczyszczenie jego krwią przelaną na krzyżu, symbolizowaną przez wino. Widoczne jest też nawiązanie do starotestamentowej i wczesnojudaistycznej symboliki obfitości wina jako znaku czasów ostatecznych (Iz 25,6, Am 9,13, Etiopska Księga Henocha 10,19, Apokalipsa Barucha syryjska 29,5). Niewykluczone jest też nawiązanie do greko-hellenistycznych przekazów o Dionizosie. W ten sposób podkreśla, że jego zbawcze dzieło daje uczestnictwo w dobrodziejstwach życia wiecznego. Cud stanowi też antycypację eschatologicznej uczty, podobnie jak Wieczerza Pańska[10]. Niezależni komentatorzy[edytuj | edytuj kod] Według prof. Uty Ranke-Heinemann wydarzenia w Kanie nigdy nie miały miejsca, a opowieść o cudzie ma swój rodowód w starożytnym święcie Dionizosa: W rzeczywistości motyw historii o przemianie wody w wino jest typowym motywem legendy Dionizosa, w której właśnie cud jest cudem epifanii boga i dlatego tę przemianę ustalono na porę święta Dionizosa, tzn. noc z 5 na 6 stycznia (...) Dzień 6 stycznia przyjmuje się za datę wesela w Kanie[11][12]. Prawnik i badacz Biblii Weddig Fricke w swojej książce Ukrzyżowany w majestacie prawa[13] wysuwa hipotezę, iż użycie słowa „niewiasta” przez Jezusa odnośnie do jego matki świadczy o utrzymywaniu dużego dystansu syna do matki. Wesele w Kan opisane przez Jana jest prawdopodobnie weselem jednego z braci lub sióstr Jezusa a Maria jest, co zrozumiałe, panią domu. Zwrócenie się służby w sprawie braku wina właśnie do niej, a nie do rzekomego gospodarza potwierdza to przypuszczanie. Ben-Chorin wyciąga wniosek; Jeśli któreś ze słów Jezusa są autentyczne, to zapewne te twarde i tak jawnie nieuzasadnione słowa karcące matkę, która publicznie kompromituje, gdyż kto miałby takie słowa zmyślić?[14] Fricke zauważa, iż Jezus nigdy nie zwrócił się do matki z miłością używając jedynie słów: niewiasta i rodzicielka. Podobną interpretację podaje były profesor teologii katolickiej Hubertus Mynarek w swej książce Jezus i kobiety: miłosne życie Nazarejczyka[15] oraz Karlheinz Deschner w Krzyżu Pańskim z Kościołem pisząc: (...) Jezus milczy całkowicie w sprawie swego poczęcia przez Ducha Świętego i zrodzenia z dziewicy, nigdy nie nazywa Maryi matką, nigdy nie mówi o miłości do matki, często szorstko się do niej odzywa, ona zaś uważa go za szaleńca[16] Według pisarki zajmującej się kulturą Żydów europejskich posługujących się językiem jidysz oraz humorem żydowskim, Salci Landmann, postawa Jezusa w stosunku do Marii nie jest wzorem do naśladowania: Dobitniej nie można wyrazić, jak niewielkie było przywiązanie Jezusa do matki i jak mało nadaje się historyczny Jezus na punkt oparcia dla religijnego kultu matki[17] Wpływ na duchowość chrześcijańską i liturgię[edytuj | edytuj kod] Na miejscu wesela w Kanie Galilejskiej znajdują się obecnie katolickie i prawosławne sanktuaria Pierwszego cudu Jezusa[1]. Ewangeliczny opis cudu często odczytywany jest podczas obrzędów zawierania sakramentu małżeństwa w Kościele katolickim. Same Gody w Kanie są jedną z tajemnic światła dodanych do wcześniejszych piętnastu tajemnic różańcowych przez papieża Jana Pawła II w 2002. Perykopa przedstawiana była wielokrotnie w sztuce chrześcijańskiej[18]. Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Cud Słońca Cud eucharystyczny Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ a b Donato Baldi OFM: W Ojczyźnie Chrystusa. Przewodnik po Ziemi Świętej. s. 293–294. ↑ Przypis do J 2,1 w Biblia Tysiąclecia. Wyd. 3. Poznań: Pallottinum, 1991, s. 1218. ↑ Por. przypis do J 2,1 w: Biblia Jerozolimska. Poznań: Pallottinum, 2006, s. 1477. ISBN 83-7014-519-1. ↑ Razem od 384 do 576 litrów, za przypisem do J 2,6 w Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu: najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem. s. 2334. ↑ Richard S. Ascough: Uzdrawiał, przemieniał, wskrzeszał. s. 147–152. ↑ Przekład: J. Drozd, Biblia Tysiąclecia, wydanie 5, Poznań 2000. ↑ A. Jankowski OSB: Matka Jezusa w Kanie Galilejskiej. W: Tenże: Dwadzieścia dialogów z Jezusem. s. 50–55. ↑ a b Jan Paweł II: Encyklika „Redemptoris Mater” – O błogosławionej Maryi Dziewicy w życiu pielgrzymującego Kościoła. [dostęp 2011-10-24]. Cytat: Znajdujemy się zarazem w samym centrum urzeczywistniania obietnicy zawartej w protoewangelii: „potomstwo niewiasty zmiażdży głowę węża” (por. Rdz 3, 15). Jezus Chrystus bowiem swą odkupieńczą śmiercią zwycięża zło grzechu i śmierci u samego korzenia. Jest rzeczą znamienną, iż zwracając się do Matki z wysokości Krzyża nazywa Ją „niewiastą” i mówi do Niej: „Niewiasto, oto syn Twój”. Podobnie zresztą odezwał się i w Kanie Galilejskiej (por. J 2, 4). Jakże wątpić, że zwłaszcza teraz – na Golgocie – zwrot ten sięga głębiej w tajemnicę Maryi i dotyka Jej szczególnego „miejsca” w całej ekonomii zbawienia? ↑ Joachim Gnilka: Teologia Nowego Testamentu. Kraków: Wydawnictwo „M”, 2002, s. 403. ISBN 83-7221-278-3. ↑ Ulrich Wilckens: Das Evangelium nach Johannes. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 1998, s. 54–59, seria: Neue Testament deutsch. ISBN 3-525-51379-8. [dostęp 2015-04-18]. ↑ Uta Ranke-Heinemann Nie i Amen wyd Uraeus, Gdynia 1994 ISBN 83-85732-15-2, s. 89, cytat za Rudolfem Bultmanem „Das Evangelium des Johannes 1962 s. 83. ↑ W kalendarzu liturgicznym Kościoła Katolickiego 6 stycznia to Święto Objawienia Pańskiego (Trzech Króli), a fragment nawiązujący do wydarzeń w Kanie Galilejskiej odczytywany jest 17 stycznia za; Kalendarz Liturgiczny 17 stycznia 2010 lub 26 sierpnia za: Kalendarz Liturgiczny 26 sierpnia 2011. ↑ Ukrzyżowany w majestacie prawa. Osoba i proces Jezusa z Galilei. Gdynia: Uraeus, 1996, s. 293, seria: Biblioteka Club Voltaire. ISBN 83-85732-39-X. ↑ Ben-Chorin Mutter Mirjan, Monachium 1971, za W. Fricke, s 101. ↑ Przeł. z niem. Norbert Niewiadomski, Gdynia: Uraeus, 1995, s. 128–136 ISBN 83-85732-23-3. H. Mynarek porzucił kapłaństwo w 1972 r., odebrano mu wówczas misję kanoniczną i pozbawiono stanowiska na katolickim wydziale teologicznym w Bambergu. ↑ Karlheinz Deschner, Krzyż Pański z Kościołem, Marek Zeller (tłum.), Gdynia: Wydawnictwo Uraeus, 1994, s. 242, ISBN 83-85732-29-2. ↑ Cytat za: Wedding Fricke Ukrzyżowany w majestacie prawa wyd Uraeus, Gdynia 1996 ISBN 83-85732-30-X, s. 100–101. ↑ Patrz galeria w haśle. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Wydania Pisma Świętego z komentarzami[edytuj | edytuj kod] Biblia jerozolimska. Szkoła Biblijna w Jerozolimie (oprac.). Poznań: Pallottinum, 2006, s. 1803. ISBN 83-7014-519-1. Ewangelia według św. Jana. W: Biblia Tysiąclecia. J. Drozd (przekład). Wyd. 5. Poznań: Pallottinum, 2000, s. 1218. Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu: najnowszy przekład z języków oryginalnych z komentarzem. Częstochowa: Święty Paweł, 2008, s. 2334. ISBN 978-83-7424-196-0. Opracowania[edytuj | edytuj kod] Richard S. Ascough: Uzdrawiał, przemieniał, wskrzeszał: największe cuda Jezusa w interpretacji znanego biblisty. Kraków: Wydawnictwo eSPe, 2007, s. 147–152. ISBN 978-83-7482-111-7. Donato Baldi OFM: W Ojczyźnie Chrystusa. Przewodnik po Ziemi Świętej. Aleksander Kowalski (tłum. i uzupełn.). Wyd. 2. Kraków-Asyż: Franciszkanie, 1993. Gryglewicz F. Pierwszy cud Jezusa. „Częstochowskie Studium Teologiczne”. 15–16 (1988–91). s. 7–14. Jankowski A. OSB: Matka Jezusa w Kanie Galilejskiej. W: Tenże: Dwadzieścia dialogów z Jezusem. Kraków: Nemrod, 2004, s. 43–55. ISBN 83-920450-1-7. Jan Paweł II: Encyklika „Redemptoris Mater” – O błogosławionej Maryi Dziewicy w życiu pielgrzymującego Kościoła, nn. 21-24. 25 marca 1987. [dostęp 2011-10-24]. Ostrowski L. Znak Jezusa w Kanie Galilejskiej. „Warszawskie Studium Teologiczne”. 1 (1983). s. 122–135. Stachowiak L.: Maryja w Kanie Galilejskiej. W: U boku Syna. F. Gryglewicz (red.). Lublin: 1984, s. 85–94. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Raymond E. Brown: Wesele w Kanie Galilejskiej (J 2,1-11). W: notes biblijny... [on-line]. [dostęp 2011-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013–04–26)]. pde Bazylika św. Marka w Wenecji W przeciwieństwie do minionych stuleci, XVI i XVII – wieczna Republika Wenecka, nie była już potęgą polityczną, ekonomiczną, handlową i militarną. Stopniowe przeniesienie szlaków handlowych na wschód i otwarcie nowych ścieżek morskich, oraz konkurencja w tej dziedzinie, ze strony innych europejskich państw (głównie Anglii i Niemiec), znacznie osłabiła pozycję Wenecji. Nie wpłynęło to na szczęście na życie artystyczne i nadal pozostawała ona miastem sztuki. Wielu wybitnych twórców, rozwijało tam swój talent, zaś mieszkańcy z pełnym zaangażowaniem i zamiłowaniem, brali udział w różnego rodzaju wydarzeniach kulturalnych. Informacji na temat celebracji świąt, widowisk i koncertów, dostarczyć mogą chociażby zachowane z tamtego okresu obrazy, bowiem spośród wszystkich muz, to właśnie malarstwo i muzyka, szczyciły się w Wenecji największą sławą. Najważniejszą, muzyczną instytucją Wenecji była bazylika Św. Marka. Stanowiła ona również (jako świątynia) patronat nad miastem i całą Republiką. To tu głównie wierni mogli zetknąć się z muzyką, w przeróżnej formie. Najpierw z powszechną w XVI wieku muzyką organową, następnie zaś z kompozycjami przeznaczonymi na zespoły instrumentalne. Muzycy, instrumentaliści, stali się popularni, ponieważ z łatwością mogli brać udział w pieszych procesjach. Pomysł kompletowania zespołu instrumentalnego bazyliki sięgał prawdopodobnie okresu, w którym działał w niej Giovani Gabrieli. Jak wiadomo bowiem, muzyk do swoich kompozycji wprowadzał oprócz głosów wokalnych również instrumentalne symfonie. Pierwotnie tego typu zespoły składały się z kornecistów, puzonistów i fagocistów. Później stopniowo zaczęto angażować również skrzypków (począwszy od roku 1614), kontrabasistów (1614 r.), wiolonczelistów (1638 r.), violinistów (1656 r.) oraz trębaczy (1691 r.). Należy pamiętać jednak, że wielu kompozycjom instrumentalnym i wokalnym, nadal towarzyszył akompaniament organów. Giovanni Gabrieli, ur. między 1554 a 1557, zm. 1612, Wenecja Działająca przy bazylice Św. Marka kapela przez długi okres czasu była zespołem w całości finansowanym przez dożę (ówczesny naczelnik państwa weneckiego), który niejednokrotnie uznawał muzyków za swoją własność. Początkowo liczba instrumentalistów nie przekraczała sześć osób, z czasem jednak znacznie zwiększyła swoje rozmiary. W I połowie XVII wieku przy świątyni działało już ok. 30 śpiewaków i ponad 20 instrumentalistów. Ponadto do muzyków, niejednokrotnie dołączano również chłopców uczących się śpiewu w przykościelnej szkole, a także wynajmowanych na specjalne okazje dodatkowych artystów – głównie instrumentalistów. Opieka nad zespołem instrumentalnym weneckiej świątyni powierzana była osobie maestro di capella. Do jego głównych obowiązków należało: szkolenie, nadzór, utrzymywanie stałej pozycji kapeli oraz dobór repertuaru. Począwszy od I połowy XVI wieku posadę tę obejmowali: urodzony we Flandrii Adrian Willaert, jego uczeń Cipriano de Rore, Gioseffo Zarlino, Baldassare Donati, Giovani Croce, Giulio Cesare Martini i wreszcie Claudio Monteverdi (od roku 1613). Przy końcu XVI i na początku XVII wieku, wierni uczestniczący w nabożeństwach w bazylice mieli możliwość zetknąć się z różnorodnymi gatunkami i formami muzycznymi. W niektóre święta do oprawy Nieszporów wykorzystywano polichóralne psalmy. Wykonywane były one nie tylko przez dwa chóry z bazyliki złożone z profesjonalnych śpiewaków, oraz chór młodych kapłanów, ale także instrumenty. Ponadto często prezentowano utwory instrumentalne różnych rodzajów, które mogły być przeplatane z utworami wokalnymi. Za czasów działalności Monteverdiego, w bazylice preferowano styl a capella, choć wiadomo, że równocześnie od ok. 1614 roku zaczął się rozwijać tzw. stile moderno (głosy solo z continuo i później z towarzyszeniem innych instr.). Podczas piastowania przez Monteverdiego urzędu maestro di capella, w bazylice dość popularnym zwyczajem było zestawianie głosów wokalnych z teorbą. Potrafiło na niej grać wielu ówczesnych śpiewaków. W tym samym czasie (od ok. 1615 r.), w okresie Wielkiego Tygodnia, powszechną była praktyka wykorzystywania klawesynu jako instrumentu akompaniującego. Bibliografia: Ewa Obniska, Caludio Monteverdi. Życie i twórczość, Gdańsk Mangsen, Sonata, (Baroque), w: The New Grove Dictionary of Music and Musicans, red. Stanley Sadie ,tom 23, Londyn 2001, s. 671 – Ongaro, Eleanor Selfridge – Field, Venice (To 1600, 1600-1750), w: The New Grove Dictionary of Music and Musicans, red. Stanley Sadie, tom 26, Londyn 2001, s. 398 -407. AG Nawigacja wpisu zapytał(a) o 21:50 Czyje były gody weselne w Kanie Galilejskiej? @lulu mirandaNie mogło być to wesele Jana Ewangelisty,bo wybrał drogę celibatu tak jak Św Paweł i Jan ChrzcicielPo drugie on by opisywał swoje wesele?,skoro tylko to wydarzenie znajduje się w jego EwangeliiTroche sie to nie trzyma kupy wg mnie Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2011-09-02 22:48:31 To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 21:55: Nie wiadomo, rodzina albo przyjaciele Jezusa. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 21:57 Ewangelia tego nie zdradza, prawdopodobnie byli to przyjaciele lub rodzina Jezusa. gina. odpowiedział(a) o 21:57 Nigdzie nie ma napisane czyje to byly zaslubinyJana2:1 A trzeciego dnia odbywała się w Kanie Galilejskiej uczta weselna i była tam matka Jezusa. 2 Jezus i jego uczniowie też zostali zaproszeni na tę ucztę Gdy zabrakło wina, matka Jezusa powiedziała do niego: „Nie mają wina”. 4 Ale Jezus rzekł jej: „Co tobie do mnie, niewiasto? Jeszcze nie nadeszła moja godzina”. 5 Matka jego powiedziała do usługujących: „Cokolwiek wam powie, uczyńcie”. 6 A stało tam sześć kamiennych dzbanów na wodę, jak tego wymagały żydowskie reguły oczyszczeń, każdy zaś mógł pomieścić dwie lub trzy miary płynów. 7 Jezus powiedział do nich: „Napełnijcie te dzbany wodą”. I napełnili je po brzegi. 8 I rzekł do nich: „Teraz zaczerpnijcie trochę i zanieście gospodarzowi uczty”. Oni więc zanieśli. 9 A gdy gospodarz uczty skosztował wody, która się zamieniła w wino — ale nie wiedział, skąd się wzięło, chociaż ci usługujący, którzy zaczerpnęli wody, wiedzieli — ów gospodarz uczty zawołał oblubieńca 10 i powiedział do niego: „Każdy inny człowiek najpierw podaje wino wyborne, a gdy sobie podpiją — gorsze. Ty zachowałeś wyborne wino aż dotąd”. 11 Jezus dokonał tego w Kanie Galilejskiej jako początek swych znaków i ujawnił swą chwałę; a jego uczniowie uwierzyli w niego. blocked odpowiedział(a) o 23:03 Nie ma co do tego pewności, ale jak podają źródła św. Hieronim we wstępie do Ewangelii Jana, twierdzi, że było to wesele Jana Ewangelisty:[LINK]Ja tylko sygnalizuje o znalezionym przeczytać całość i odnieść się do treści. Uważasz, że ktoś się myli? lub You cannot overwrite this file contains additional information such as Exif metadata which may have been added by the digital camera, scanner, or software program used to create or digitize it. If the file has been modified from its original state, some details such as the timestamp may not fully reflect those of the original file. The timestamp is only as accurate as the clock in the camera, and it may be completely wrong. Camera manufacturerSONYCamera modelDSC-T10Exposure time1/25 sec ( speed rating320Date and time of data generation01:11, 20 September 2009Lens focal mmOrientationNormalHorizontal resolution72 dpiVertical resolution72 dpiSoftware usedPaint Shop Pro Photo change date and time08:13, 20 November 2010Y and C positioningCo-sitedExposure ProgramNormal programExif and time of digitizing01:11, 20 September 2009Image compression mode8APEX exposure bias0Maximum land APEX (f/ modePatternLight sourceUnknownFlashFlash did not fire, compulsory flash suppressionColor spacesRGBCustom image processingNormal processExposure modeAuto exposureWhite balanceAuto white balanceScene capture typeStandardContrastNormalSaturationNormalSharpnessNormal Gody w Kanie Autor Paolo Veronese Data powstania między 1562 a 1563 Medium olej na płótnie Wymiary 660 × 990 cm Miejsce przechowywania Lokalizacja Luwr Gody w Kanie Galilejskiej (Wesele w Kanie) – obraz włoskiego malarza renesansowego Paola Veronesego, powstały między 1562 a 1563 dla Klasztoru św. Jerzego w Wenecji na wyspie San Giorgio Maggiore. Benedyktyni weneccy zamówili obraz dla swego refektarza w 1562. Obraz miał być olbrzymi i monumentalny, miał zakrywać całą ścianę i stwarzać perspektywiczne wrażenie otwierającej się przestrzeni. Sukces dzieła sprawił, iż inne wspólnoty monastyczne zaczęły doceniać i zamawiać u Veronesa podobne dzieła. Pomimo swych rozmiarów w 1797 obraz został wyjęty z ram, zwinięty i wywieziony przez wojska Napoleona do Francji. Obecnie obraz znajduje się w Luwrze. Tematyka[edytuj | edytuj kod] Tematem obrazu są opisane w Ewangelii Jana Gody w Kanie Galilejskiej, w których miał uczestniczyć Jezus Chrystus wraz z Maryją i Apostołami[1]. Uczta ta, która odbyła się w Kanie w Galilei, miała być tłem dla pierwszego cudu Jezusa − przemiany wody w wino[2]. Veronese ukazał postać Chrystusa w samym centrum obrazu. Obok Zbawiciela siedzi Matka Boża i Uczniowie. Na obrazie postacie biblijne wymieszane są namalowanymi w strojach z epoki malarza wenecjanami. Młodzi siedzą po lewej stronie dzieła, starosta zaś po prawej. Artysta przedstawił około 130 biesiadników. Samego siebie Veronese przedstawił na pierwszym planie, to jeden z muzykantów ubrany na biało, grający na violi da gamba. Na obrazie zostało przedstawionych wiele symboli religijnych, krojone na tarasie mięso ma być odniesieniem do ofiary Chrystusa i Eucharystii; służba roznosi biesiadnikom owoce pigwy – symbol małżeństwa[3]. Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ Por. Ewangelia Jana rozdz. 2 wersety 1-12. ↑ Eugenio Alliata: Kana. 2008-08-28. [dostęp 2010-11-05]. ↑ The Wedding Feast at Cana (ang.). [dostęp 2010-11-05].

veronese gody w kanie galilejskiej