Jeśli po zgłoszeniu sytuacji organom szkoły i jej reakcji, dziecku wciąż „dokuczają”, albo przemoc ta nasiliła się, należy domagać się rozmowy z rodzicami. Rozwiązywanie problemów uczniów zawsze powinno odbywać się w obecności nauczyciela. „Dokuczanie” jest często przejawem braku pewności siebie dzieci. Dokuczają te Aby pomóc dziecku w nauce pisania, przygotuj dla niego miejsce pracy: światło powinno padać na biurko z prawej strony; dziecko powinno siedzieć z lewej strony biurka; zakup odpowiednich dla dzieci leworęcznych przyborów szkolnych; początkowo dziecko powinno uczyć się pisać ołówkiem. W trakcie nauki trzeba zwrócić uwagę na: Niezależnie od tego, na jakim jesteś etapie, czy zastanawiasz się nad rozstaniem lub wiesz, że Twoja „druga połówka” wkrótce będzie chciała się z Tobą rozstać, wiedza z kursu „rozwód a dzieci” ułatwi Tobie i Twojemu dziecku przejście przez ten cały niełatwy proces rozstania. Kurs jest dostępny online, bo wiem, jak Jak pomóc transpłciowemu dziecku? Jak wspierać dziecko transpłciowe w szkole i społeczności lokalnej? Zaktualizowany w dniu 1 listopada, 2023 1 listopada, 2023 przykrości, ranienie ich. Może zdarzyć się każdemu, w każdym miejscu (szkole, domu, a nawet w internecie)1 . Badania przeprowadzone przez Instytut Badań Edukacyjnych2 wskazują, że skala problemu dokuczania w szkole jest bardzo duża. Ponad połowa dzieci w szkole podstawowej doświadcza minimum raz w miesiącu niemiłego zachowania w Syn madry i zdolny za nic ma sobie szkole. Przychodzi do domu z niewykonanymi zadaniami z lekcji. Robi sceny. Po stwierdzeniu jakie zakazy go oczekuja odrabia 135 minut w 15.Wnioskujac z twojej rady powinnam niezalazywac,pozwolic na naturalna konsekwencje czyli powtarzanie klasy.Tylko czy takie rozwiazanie pomoze mojemu dziecku? . Moje dzieci nie chodzą do szkoły – prowadzę z nimi edukację domową. Kiedy wspominam o tym przy różnych okazjach, często spotykam się z niezrozumieniem ze strony mojego rozmówcy. Niektórzy od razu wyrażają swoje obiekcje i krytykę takiej formy edukacji. Jednak wiele wypowiedzi, które usłyszałam, świadczyło o tym, że moi rozmówcy nie mają żadnej wiedzy na ten temat, a swoje opinie budują na błędnych wyobrażeniach. Dzisiejszym postem chcę przede wszystkim dostarczyć informacji dotyczących edukacji domowej znanej powszechnie pod nazwą homeschooling i przybliżyć to zjawisko naszemu społeczeństwu. Mam również nadzieję, że informacje przeze mnie podane będą pomocne każdemu, kto chciałby taki rodzaj nauczania swoich dzieci rozpocząć. (Edit: Wpis napisałam w 2015r., jednak na początku roku 2017 edytowałam go i zmodyfikowałam tak, aby podane informacje były zgodne z nowymi przepisami, które weszły w życie we wrześniu 2017r.)Mimo iż moi chłopcy są dopiero na początku edukacji szkolnej, to edukację domową prowadzę z nimi już trzeci rok (dwa lata zerówki i obecnie pierwsza klasa szkoły podstawowej), byliśmy związani z trzema szkołami, natomiast od roku jestem zaangażowana w prowadzenie i koordynowanie spotkań i zorganizowanych zajęć dla dzieci i rodzin z edukacji domowej na warszawskim Ursynowie. Dzięki temu poznałam bardzo dużo osób związanych z ED, zdobyłam wiedzę i doświadczenie, którym chętnie się podzielę :).Co to jest i na czym polega edukacja domowa?Edukacja domowa jest to forma kształcenia dziecka, w której odpowiedzialność za cały proces nauczania biorą na siebie rodzice (lub prawni opiekunowie), a nie szkoła. Dziecko musi być zapisane do szkoły, ale nie jest obecne na lekcjach. Cały proces kształcenia organizują mu rodzice. Nauczanie domowe może przybierać różne formy, wszystko zależy od danej rodziny. Warto zaznaczyć, iż rodzic nie musi mieć wykształcenia pedagogicznego, aby prowadzić ED ze swoimi też, że edukacja domowa nie polega na wyizolowaniu dzieci ze społeczeństwa i zamknięciu ich w domach. Takie dzieci funkcjonują w relacjach i grupach, ale poza systemem edukacja domowa jest w Polsce legalna?ED jest legalna w Polsce, reguluje to Ustawa z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo Oświatowe ( punkt 1). Obowiązek szkolny w trybie edukacji domowej można realizować na każdym szczeblu: od zerówki, poprzez szkołę podstawową i gimnazjum, aż po szkołę średnią. Do innych krajów, w których ED jest legalna i mocno zakorzeniona należą: Wielka Brytania, Nowa Zelandia, USA, Kanada oraz Australia. Przykładowe państwa, w których ED nie jest legalna to: Niemcy, Szwecja i zapisać dziecko do edukacji domowejOd czerwca 2014 r. roku można zdecydować się na ED w każdym momencie trwania roku (wcześniej papiery musiały być złożone do 31 maja). Dziecko musi zostać zapisane do szkoły, pod której nadzorem przebiega nauczanie domowe. W praktyce wygląda to tak, że rodzic wybiera placówkę, do której chciałby zapisać dziecko, a następnie musi uzyskać zgodę dyrektora na takie nauczanie. Jeżeli dyrektor ją wyrazi, należy złożyć do szkoły następujące dokumenty:podanie do szkołyoświadczenie o zapewnieniu dziecku warunków do nauczania podstawy programowejzobowiązanie do przystąpienia przez dziecko do obowiązkowego egzaminu rocznegoopinię z publicznej poradni psychologiczno – pedagogicznejOpinia z poradni jest właściwie jedynym dokumentem, który wymaga ze strony rodzica trochę wysiłku. Cała reszta dokumentów powinna być wydana przez daną szkołę i wypełniona przez rodziców. Przykładowe wzory znajdziecie TUTAJ. Ale jeszcze chwilę zatrzymajmy się przy z poradni psychologiczno-pedagogicznej dotyczy rozwoju dziecka, przygotowania szkolnego. Trzeba zaznaczyć, że jest to opinia, dokument ten nie ma w sobie mocy zabronienia czy zezwolenia na edukację domową. Bez niej dyrektor szkoły nie może wydać zezwolenia na nauczanie domowe. Opinię nalezy wyrobić na etap zerówki, następnie klas 1-3, później klas 4-8, a na końcu przy przechodzeniu do szkoły średniej, czyli na dany etap załatwieniu wszystkich wyżej wymienionych formalności dziecko podlega danej placówce, jednak nie uczęszcza na zajęcia, a proces jego edukacji zachodzi w domu lub w jakikolwiek inny sposób, który sami rodzice dziecku zorganizują. Szkoła jest odpowiedzialna za przeprowadzenie raz w roku egzaminu, rodzic za zrealizowanie z dzieckiem podstawy programowej, a dziecko ma obowiązek podejść do egzaminu. Istotny jest fakt, iż jeżeli dziecko nie zaliczy egzaminu, musi wrócić do tradycyjnego modelu proces nie jest skomlikowany, poza samą decyzją przejścia na edukację domową, najważniejszym elementem jest wybór szkoły. Od dyrektora szkoły zależy, ile rodzice dostaną wsparcia (lub przeszkód), jak będą wyglądały egzaminy i ich zakres, czy dzieci będą miały możliwość korzystania z dodatkowych zajęć zorganizowanych przez szkołę. Dyrektor ma również prawo postawić dodatkowe warunki i wymogi jak np. egzamin semestralny. Szkoły są mniej lub bardziej przyjazne nauczaniu domowemu, zdecydowana większość nie ma żadnego doświadczenia z taką formą edukacji. Istnieje również coraz liczniejsza grupa placówek, która ma przygotowaną specjalną ofertę dla dzieci z edukacji domowej. Więc zachęcam rodziców do poszukiwania placówki, która będzie spełniała ich oczekiwania. Trzeba tutaj wspomnieć o tym, że szkoła otrzymuje na dziecko w nauczaniu domowym miesięczną dotację w wysokości kilkuset złotych. Ustawowo określone jest, na co dotacje państwowe powinny być przeznaczone, dlatego warto rozmawiać z dyrektorem na temat wsparcia dla dzieci w edukacji domowej w postaci np. możliwości korzystania z dodatkowych zajęć. Według przepisów wsparcie ze strony szkoły może (ale nie musi) przybierać następującą postać:1) prawo uczestniczenia w szkole w zajęciachdodatkowych (nie wchodzących w sklad podstawy programowej)zajęciach rewalidacyjnych dla uczniów niepełnosprawnychzajęciach prowadzonych w ramach pomocy psychologiczno-pedagogicznejzajęciach rozwijających zainteresowania i uzdolnienia uczniówzajęciach z zakresu doradztwa zawodowego2) zapewnienie dostępu do:podręczników, materiałów edukacyjnych i materiałów ćwiczeniowych pomocy dydaktycznych służących realizacji podstawy programowej znajdujących się w zasobach szkoły – w porozumieniu z dyrektorem tej szkoły;3) udział w konsultacjach umożliwiających przygotowanie do rocznych egzaminów klasyfikacyjnychDodam jeszcze, że wypisując dziecko z prywatnej szkoły, należy dotrzymać warunków w niej zawartych, jak np. okres wypowiedzenia umowy. Przy przeniesieniu dziecka z jednej szkoły do drugiej należy jeszcze odebrać kopię arkuszu ocen ze starej szkoły i dostarczyć do nowej. Jeżeli dziecko będzie spełniać obowiązek szkolny w innej placówce niż rejonowa, to należy poinformować o tym szkołę rejonową – w praktyce szkoły między sobą przekazują takie informacje, rodzic nie musi tego robić. Gdzie można znaleźć informacje na temat edukacji domowej?Wszystkich zainteresowanych tematem edukacji domowej czy szukających szkoły przyjaznej ED zachęcam do kontaktu z rodzinami prowadzącymi nauczanie domowe. One chętnie odpowiadają na pytania i dzielą się swoim doświadczeniem. Niżej podaję również linki do stron, gdzie można znaleźć informacje i kontakt do rodzin edukujących domowo oraz szkól przyjaznych edukacji Strony o edukacji domowej na Facebooku:Edukacja domowa;Edukacja domowa – szkoła podstawowa i zerówka;grupa, w której znajdziecie nas i wiele zaprzyjaźnionych z nami rodzin: Edukacja domowa Ursynów2. Szkoły posiadające ofertę dedykowaną edukacji domowej (są to szkoły, w których albo osobiście znam osoby prowadzące daną placówkę, albo znam rodziny korzystające z jej oferty) (Warszawa Ursynów) (Poznań)http://e (woj. zachodniopomorskie) (woj. śląskie) (Warszawa Praga)3. Książki o edukacji domowej1.”Edukacja domowa w Polsce” 2.”Edukacja domowa. Edukacja przyszłości.” Redakcja: Paweł i Marzena Zakrzewscy Wiesław Stebnicki Źródło zdjęcia: Źródło zdjęcia: PodobneAngelikaJestem żoną, mamą, edukatorką domową. Szukam i dzielę się sposobami na ogarnięcie życia, rodziny, edukacji dzieci, tak by miały sens i prawdziwą jakość. Witaj , w grupie rówieśniczej obowiązują,jak pewnie wiesz specyficzne inne,niż przy rodzicach a czasem też odmienne od wymagań stawianych przez najlepiej będzie,gdy choć trochę oowiesz nam,co jest w Tobie krytykowane,czy to być zarówno wygląd/strój,fryzura,uroda/,jak i lepsze w porównaniu z innymi wyniki nauki,wreszcie mogą to być te wakacje,które spędziłaś w miejscach niedostępnych cenowo dla reszty koleżanek. Jeżeli nie zależy Ci na towarzystwie klasowym,możesz przecież zgłosić problem jest odwrotnie i chcialabyś być lubiana w tej grupie-potrzebna jest głębsza analiza problemu i najlepiej z kimś bezstronnym a zarazem fachowym. Pozdrawiam i wierzę,że odejmiesz mądrą decyzję. Odpowiedzi asiob odpowiedział(a) o 14:45 ryga odpowiedział(a) o 14:45 Któregoś dnia przynieś do szkoły nóż kuchenny i wyciągnij go, kiedy zaczną ci dokuczać. Będziesz miała spokój przez resztę lat nauki. weś do szkoły przemiot mocno okaleczający i okalecz Gnoji nie przejmuj się głupi są to się śmieją idź do dyrektora , albo powiedź wychowawczyni . Ja mam tak samo wczoraj musiałem przez nich myć podłogę Hulia odpowiedział(a) o 14:46 ja mam to mnie jeszcze spychają ze im wszystkim że jeśli chcą dożyć jutra to niech się mnie podziałało. Spróbować nie zaszkodzi Napisz mi swoje gg na profilu i pogadamy o tym ! Islandka odpowiedział(a) o 14:47 Spróbuj sie dowiedziec o co też komuś powiedzieć że cię źle też spróbować zwalczyć ich jakąś ciętą ripostą ale ja bym to powiedziała jakiejś zaufanej osobie. blocked odpowiedział(a) o 14:47 Naskarz rodzicom i idz do nauczycielki tych dzieci coo ci dokuczają lub jak masz siostre lub brata to powiedz ze zawołasz twojego brata albo siostre lub jak jestes jedynaczką to powiedz im cos i rób to samo i potem przestaną. Ja tak powiedziałam tym co mi dokuczali i jak powiedzialam ze naskarze mojemu bratu to odrazu mi nie dokuczali powiedz nauczycielowi albo dyrektorowi albo wychowawcy :)Albo im dokop iteż się z nic śmiej pozdrawiam Mam to samo, po prostu zaprzyjaźniłam się z dziewczyną z innej klasy. Może gdy klasa wyjdzie z klasy to spróbuj porozmawiać z wychowawczynią, ale poproś ją żeby nie mówiła tego dosłownie tylko tak że zauważyła a nie ty jej powiedziałaś. Życzę Ci powodzenia :) Poprostu nie zwracać na takich frajerów uwagi;) mnie tez 2 osoby denerwują ale oni są chorzy adhd czy cos:(. przezywają codziennie ja tam ich nie slucham ignoruje ich udaje ze nie slysze. spokojnie tez tak zrób :) Najlepiej by było gdybyś nie oni się z ciebie śmiali to żartuj z np. mówią ,,lubisz w dupę,, , ,,masz brzydki ryj,, odpowiedz : a co zazdrościsz jeśli powie że nie ma czego to odpowiedz : ,,jest skoro mi to wypominasz,, Najbardziej ich wkurzysz tym , że będziesz z siebie żartować bo wtedy nie wiedzą co odpowiedzieć lub też się śmiej nie odpowiadaj tylko się śmiej. Warto też pójść ''wyżalić''się pani wychowawczyni :) Jeśli chcesz żeby odwalili się od ciebie pobij ich po kolei, załóż im facebooka i pisz jakieś bzdury do ich kolegów , jeśli umiesz przerób jakieś zdj i pokaż znajomym, jeśli masz koleżanki lub kolegów którzy nie lubią ich to połącie swoje siły. Słodka zemsta tyko to da efekty. blocked odpowiedział(a) o 20:45 Wypisz się z tej szkoły piski odpowiedział(a) o 18:48 Ja mam to samo tylko że mi przez to że źle zagrałem w piłke moja rada znajdź se kolege lub koleżanke z innej klasy a na nich nie zwracaj uwagi to im się znudzi bo będą myśleli że masz ich w nosie u mnie w klasie chlopaki tez mnie wyzywaja codziennie mowia ze jestem slaby i mowiom do mnie zamknij sie albo ze nie umim grac ale ja sie tym nie przejmuje ignoruje ty tez tak rob ;) Pokaz im nie się nie daszNa przykład jak ci coś powiedzą to się obróć i miej ich w dupieTak mi powiedziała moja pani pedagog i ona mi wszystko tak wyjaśniła ze się nie boję postawić tym co mi dokuczają wrrrrrr odpowiedział(a) o 14:58 też ich wkurzaj ;D hyhy. a tak wgl to sie nie przejmuj ;) przestana niedlugo :3 przynieś do szkoły jakąś mega superową torebkę niech zazdroszczą lub odpyskuj im wszystkim naskarż pani albo powiedz że oni wszyscy są niezrównowazeni psychicznie Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub fot. Niemal co drugi uczeń szkoły podstawowej doświadcza różnych form dokuczania ze strony rówieśników, a skala zjawiska w klasach I-VI jest większa niż w gimnazjach. Nie zawsze rodzice są świadomi istnienia tego zjawiska, często dowiadują się o nim zbyt późno. Co rodzic może powiedzieć swojemu dziecku, aby mu pomóc, wesprzeć w trudnej sytuacji? „Dokuczanie między rówieśnikami lawinowo rośnie. Przyczyn można upatrywać w wielu czynnikach: braku autorytetu w postaci szkoły, doświadczenia anonimowości w Internecie i uczenia się tam różnych metod przemocy werbalnej z ograniczoną odpowiedzialnością, a także poczucia osamotnienia dzieci w kontekście przemian w rodzinie, na przykład z powodu rosnącej liczby rozwodów czy nieobecności w ciągu dnia rodziców czynnych zawodowo.” – mówi Małgorzata Ohme, psycholog i ambasador Kampanii Bądź kumplem – nie dokuczaj. Rodzice mają ważną rolę do odegrania w zwalczaniu lub ograniczaniu tego zjawiska i nie powinni się przed tym wstrzymywać. Rozmawiajmy z dzieckiem Co rodzic może powiedzieć dziecku, któremu dokuczają koledzy i koleżanki w szkole? Przede wszystkim spróbujmy uświadomić dziecku, że: To, że ktoś ci dokucza, nigdy nie jest Twoja winą. Masz prawo być taki, jaki jesteś. Nikomu nie wolno obrażać innych osób, popychać ich, bić, czy nie szanować ich rzeczy. Masz prawo czuć się źle, kiedy inni mówią lub robią coś, co jest dla Ciebie przykre. Możemy dziecku poradzić: Jeżeli ktoś sprawia Ci przykrość – powiedz mu/jej, że NIE podoba Ci się to i NIE zgadzasz się na takie traktowanie. Możesz poćwiczyć takie rozmowy np. z rodzicami lub przyjaciółmi. Nie oddawaj! To tylko pogorszy sytuację. Znajdź zaufaną osobę dorosłą w swoim otoczeniu. To może być rodzic, nauczyciel, pedagog. Porozmawiaj z nimi – dzieciom może być trudno wpłynąć na zachowanie swoich rówieśników. Dorośli naprawdę mogą zrobić więcej! Jako rodzice powinniśmy także uświadamiać dzieci, że jeśli dokuczanie powtarza się, koniecznie powinny powiedzieć o tym dorosłym. I to za każdym razem, gdy problem się pojawia. Niech robią tak dopóki problem nie zostanie rozwiązany. Dzieci powinny także unikać tych miejsc, w których zazwyczaj dochodzi do dokuczania: Jeżeli poczujesz się zagrożona/-y – postaraj się jak najszybciej znaleźć w bezpiecznym miejscu. Nie wstydź się uciekać, czy wołać o pomoc. Twoje bezpieczeństwo jest najważniejsze! Jeżeli jesteś świadkiem, dokuczania – nie zostawaj z tym sam, powiedz zaufanej osobie dorosłej. Bądź wsparciem dla kolegi/koleżanki, którzy doświadczają dokuczania. Staraj się włączać ich w aktywności towarzyskie, rozmawiaj z nimi, dosiadaj się na stołówce. Dzięki temu będą wiedzieć, że nie są sami! Przekażmy także dzieciom informację o anonimowym Telefonie Zaufania dla Dzieci i Młodzieży 116 111. To połączenie jest bezpłatne i dziecko może zadzwonić tam po pomoc, jeśli uważa, że powinno porozmawiać z kimś o danej sytuacji, problemie. Porady od psychologa Rozmawiajmy z naszymi dziećmi jak najczęściej o tym, co wydarzyło się w szkole lub w drodze do/ze szkoły. Małgorzata Ohme przygotowała dla dzieci kilka porad – spróbujmy je przekazać naszym dzieciom, aby nie bały się być dobrymi kumplami w szkole: Co możesz zrobić gdy ktoś ci dokucza? Nie myśl, że to, co o tobie mówi jest prawdą. Chłopak/dziewczyna ma problem i wyżywa się na tobie. Gdy zaczyna cię zaczepiać, staraj się oddalić od niego albo przyłączyć do jakiejś grupy. Udawaj, że nie słyszysz. To tylko brzęczenie komara. Albo człowiek, który mówi po chińsku, a ty nie rozumiesz. Gdy stoisz przy nim wyobraź sobie, że jest między wami niewidzialna szyba, za którą on coś mówi, ale ty widzisz tylko ruszające się, bezdźwięczne usta. Zrozum, że ludzie silni nie muszą dręczyć innych, by czuć się ze sobą dobrze. Siła jest w środku, w naszych dobrych sercach. Pomyśl, że może on też ma serce, ale zatrute. Ktoś skrzywdził jego, a teraz on krzywdzi ciebie. Tak naprawdę to zagubiony, złoszczący się mały chłopczyk, któremu jest bardzo źle. Wierz w siebie. Mów sobie „dam radę”. Tak naprawdę on jest słaby, a ja silny. Na pewno on powtarza jakieś teksty. Zapisz je i pogadaj z bliskimi, zaplanujcie jakieś riposty typu „To bardzo ciekawe” albo „Lepiej się czujesz jak tak gadasz?”. Nie wyzywaj go i nie bij. Robi to dokładnie po to, by wytrącić cię z równowagi. Każda twoja reakcja pełna złości daje mu satysfakcję i zachęca do dalszego dokuczania. Nie pokazuj swoich emocji. Pewnie ci smutno albo cię to złości (to normalne), ale on uzna to za słabość, która da mu siłę. Tacy jak on nakręcają się strachem innych. Spróbuj znaleźć wśród innych sojuszników. Zapraszaj ich do domu, nawiązuj kontakty. Gdy uda ci się stworzyć wokół siebie grupę, będziesz silniejszym przeciwnikiem. Bądź miły dla tych, którzy ci nie dokuczają, a których on lubi. Spróbuj pozyskać ich sympatię, a wtedy on straci swoich sojuszników i zostanie sam. Pamiętaj, że w momencie gdy ci grozi, musisz o tym komuś powiedzieć. najlepiej zaufanemu dorosłemu. Nie bój się, że wyjdziesz na kabla, to ta wyjątkowa sytuacja, gdy musisz chronić swoje bezpieczeństwo. A mądry dorosły będzie wiedział, jak to zrobić, by nie zawieść twojego zaufania i zadbać o twoją reputację. Czasami pewnie czujesz się gorszy, gdy ci dokucza. Nie jesteś gorszy, on chce po prostu sprawić, byś tak się czuł. Gorszy jest ten, który poniża innych. A wiesz dlaczego poniża? Bo sam czuje się gorszy! Nie wątp w dobro. Bycie miłym dla ludzi jest bardzo ważne. On będzie w życiu samotny, jeśli się nie zmieni, a ty nie. Będzie wokół ciebie wiele kochających osób. Pobierz infografikę z poradami dla dzieci Materiał przygotowany w ramach kampanii społecznej Cartoon Network, "Bądź kumplem, nie dokuczaj" Każde dziecko na początku drogi edukacyjnej chce być dobrym uczniem, chce, aby dorośli (rodzice, wychowawca) byli z niego dumni. Jednak czasem mimo dobrych chęci, mimo starań dziecko ponosi coraz więcej porażek, ma coraz mniej zapału, za to z każdym dniem natyka się na coraz więcej trudności. Mamy do czynienia z niepowodzeniami szkolnymi. Nauka w szkole i związane z nią pokonywanie trudności sprawia, że bycie uczniem wymaga dużego wysiłku intelektualnego, a przy tym jest uzależnione od odporności emocjonalnej. Każde zadanie stawiane przed dzieckiem w szkole powinno być dla niego sytuacją trudną, gdyż człowiek uczy się poprzez pokonywanie trudności. Ważne jest, aby były one na miarę możliwości dziecka, by potrafiło je ono w miarę samodzielnie pokonać. Wtedy jest dobrze, gdyż dzięki temu jego rozwój postępuje. Może być jednak tak, że trudności przerastają możliwości dziecka. Powodów kłopotów związanych z rozwojem dziecka może być wiele, dziecko: nie potrafi zrozumieć, czego się od niego oczekuje, bo jego rozwój umysłowy nie osiągnął jeszcze wymaganego poziomu, nie potrafi wytrzymać napięcia emocjonalnego – np. widzi trudność i nie chce podjąć się wykonania zadania, łatwo poddaje się fali frustracji, ma obniżoną sprawność rąk; nie radzi sobie z szybkim czy estetycznym zapisywaniem treści, wykonywaniem prac, ma zaburzenia analizatorów wzroku lub słuchu, a przecież problemy z prawidłowym widzeniem czy słyszeniem rzutują negatywnie na pracę na zajęciach, ma zaburzoną mowę, co utrudnia mu porozumiewanie się z dorosłymi i dziećmi. Trudności związane z komunikacją powodują, że dziecko wstydzi się wypowiadać, więc nie zgłasza się do odpowiedzi, wywołane milczy, zaś z rówieśnikami nie wchodzi w relacje. To staje się powodem słabszego oceniania dziecka przez nauczyciela i wyśmiewania czy szykanowania go przez rówieśników. ma trudności w koncentracji uwagi. Tego typu problemy niosą ze sobą poważne konsekwencje związane z piętrzeniem się zaległości w nauce. Dziecko z zaburzeniami uwagi nie jest w stanie dłużej skupić się na zadaniu czy na wypowiedzi – stąd pojawiające się problemy. Wszystkie tego typu kłopoty należy traktować w specjalny sposób – są to trudności specyficzne dla danego ucznia. Dzieci, które ich doznają, potrzebują fachowej pomocy ze strony dorosłych. Im wcześniej rodzice i nauczyciele zareagują na niepowodzenia szkolne, tym korzystniej dla dziecka. Jeżeli bowiem nie otrzyma ono w porę pomocy, może nastąpić blokada w uczeniu się. Uczeń będzie się bronił przed przydzielaniem mu zadań wymagających wysiłku umysłowego, a to sprawi, że nie będzie gromadził wiedzy i umiejętności koniecznych do ich rozwiązania. Jeżeli taki stan trwa dłużej, pociąga za sobą niepowodzenia w uczeniu się. Bywa też tak, że przyczyn niepowodzeń szkolnych należy poszukiwać w opiekunach dziecka. Rodzice, którzy widzą w dziecku geniusza, którzy za wszelką cenę chcą, aby był w życiu „kimś”, którzy starają się, aby dziecko realizowało ich niespełnione marzenia, mogą zbyt wysoko postawić poprzeczkę swojemu dziecku. Tacy rodzice nie zastanawiają się, skąd biorą się kłopoty, i wszystkie trudności określają mianem lenistwa. Nie znając przyczyn, wywierają na dziecku presję, aby uczyło się jeszcze więcej. To zaś skutkuje coraz większymi problemami zarówno intelektualnymi, jak również emocjonalnymi. Szukając przyczyn trudności dziecka w szkole, warto zwrócić uwagę na sytuację w domu. Rozstanie rodziców, ich ciągłe kłótnie, choroba lub śmierć w rodzinie – to wszystko może znacząco zachwiać konstrukcją psychiczną dziecka. Wtedy nie potrafi ono prawidłowo funkcjonować w roli ucznia, ponieważ zaburzone jest jego poczucie bezpieczeństwa. Gdy rodzice zauważą, że dziecko nie radzi sobie w szkole, powinni jak najszybciej porozmawiać z nauczycielem. Należy wspólnie zastanowić się, jak rozwiązać problem. Dziecku i rodzicom przysługuje także pomoc poradni psychologiczno-pedagogicznej, z której warto skorzystać (każda szkoła jest związana z taką placówką). Przeprowadzone w poradni badania diagnostyczne kończą się wydaniem rodzicom pisemnej opinii. Zawiera ona opis mocnych i słabych stron funkcjonowania dziecka, a więc wskazuje także, co może być przyczyną trudności w uczeniu się i jakiej pomocy dziecko wymaga. Taką opinię dobrze jest pokazać każdemu nauczycielowi dziecka. Pamiętajmy, że uczniowi, który nie radzi sobie w szkole, należy się pomoc ze strony nauczycieli i rodziców. Co mogą zrobić rodzice, poznając przyczyny trudności dziecka? Skonsultować z nauczycielem swoje domowe oddziaływania, tak aby – jeśli potrafią i mogą – ćwiczyli z dzieckiem te funkcje, które wykazują mniejszą sprawność. Powinni codziennie wspomagać dziecko w jego obowiązkach szkolnych (odrabianiu pracy domowej i nauce), nie wyręczając go, a jednocześnie ustalić z nauczycielem spójny sposób nagradzania postępów dziecka. Największym wyzwaniem jest niewątpliwie konieczność zapewnienia dziecku atmosfery zrozumienia, akceptacji i życzliwości – bez tego trudno o rzetelną pomoc. Pamiętajmy, że warto szybko reagować na trudności dziecka w nauce. Nasze wysiłki mogą zapobiec sytuacji, gdy dziecko o dobrych możliwościach umysłowych, pełne zapału do nauki i ciekawości świata, przeobrazi się w ucznia, który nie lubi szkoły i naukę traktuje jako zło konieczne. Jeszcze gorzej stanie się, gdy ten uczeń nie będzie też lubił siebie. Dlatego my, dorośli, powinniśmy zrobić wszystko, aby pojawiające się problemy z nauką nie zdążyły wpłynąć na samoocenę dziecka. Dr Aneta Jegier Bibliografia • E. Gruszczyk-Kolczyńska, Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki, WSiP, Warszawa 1997. Artykuły – pozostałe:Przyjaciel to skarb czyli jak dbać o nasze przyjaźnieO przyjaźń, tak jak o ogród, trzeba dbać. Warto zatem przypomnieć sobie, czym ona jest i na jakich zasadach się opiera...więcejNie bójmy się rozmawiać czyli zalety dobrej komunikacjiRozmowa to podstawowa forma kontaktu między ludźmi. Na przestrzeni dziejów posługiwano się różnymi metodami, by się dogadać ? używano gestów, mimiki twarzy czy wysokich i niskich dźwięków. Jednak od momentu pojawienia się konkretnych języków, człowiek zaczął pełniej wyrażać siebie, budować głębsze relacje i ustalać reguły rządzące społecznością, w której żył...więcejJak ośmielić dziecko i dodać mu pewności siebieKażde dziecko rodzi się z zestawem pewnych cech, zaś w trakcie dorastania uczy się nowych zachowań i rozwija poszczególne umiejętności. Nieśmiałość, choć często dziedziczona, ewoluuje i można nad nią częściowo przez zabawę, czyli jak gry planszowe mogą wspomóc rozwój Twojego dzieckaWarto byśmy skorzystali z bogatej oferty rynku gier planszowych, bowiem takie gry nie tylko staną się dla nas wspaniałą rozrywką, ale mogą wspomóc nasze dzieci w rozwijaniu poszczególnych umiejętności, ponieważ...więcej5 pomysłów na deszczowe dni!Wrzesień, październik i listopad to specyficzne miesiące, dla części z nas ponure i zimne, ale wcale tak być nie musi – bowiem ta pora roku kryje w sobie mnóstwo ciepłych kolorów i pozytywnych nauczyć dziecko opieki nad zwierzętami?Większość dzieci, prędzej czy później, marzy o posiadaniu własnego zwierzątka. Bez względu na to, czy chodzi o czworonoga, ptaka czy gryzonia, każde stworzenie wymaga odpowiedniej opieki, dlatego musimy być pewni, że nasze dziecko jest gotowe na taką odpowiedzialność...więcej5 najlepszych gier planszowych na koniec lataKłopot pojawia się wtedy, kiedy pogoda krzyżuje nasze plany i musimy zostać w domu. W takim wypadku z pomocą przychodzą nam wszelkiego rodzaju gry planszowe, które nie tylko pomogą zorganizować czas naszym pociechom, ale sprawią przyjemność całej przygotować dziecko do samodzielnego wyjazdu na kolonie lub obóz?Nadchodzi taki moment, kiedy rodzice postanawiają wysłać swoją pociechę na wakacje w większej grupie rówieśników oraz pod opieką innych dorosłych. Chcą, aby ich córki lub synowie usamodzielnili się, zawiązali nowe przyjaźnie, a przede wszystkim miło spędzili czas...więcejJakie książki spakować do wakacyjnego plecaka?Nadeszły wakacje. Każdy z nas chciałby odpocząć, ale też spędzić ten czas przyjemnie i w radosnym nastroju. Jedni pragną udać się w egzotyczne podróże, drudzy chcą popływać w jeziorze albo powspinać się na górskie szczyty, a jeszcze inni marzą o tym, by wyciągnąć się na zawieszonym między drzewami hamaku i oderwać myśli od obowiązków. więcejWiosenne wyprawy czyli o tym, jak zachowywać się w lesieWreszcie nadeszły ciepłe dni i słońce co rusz zachęca nas do dłuższych rodzinnych spacerów. W tym czasie odwiedzamy nie tylko miejskie parki czy ogrody, ale chętnie wyjeżdżamy również poza miasto, do okolicznych lasów. W przypadku takich wycieczek musimy przestrzegać pewnych określonych zasad, które sprawiają, że zarówno my, jak i różne zwierzęta, czujemy się miło i

dzieci dokuczają mojemu dziecku w szkole