Funkcjonowanie Diecezji Zachodniej reguluje jej Statut. W związku ze zmianą statutu wzorcowego dla diecezji Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, Stały Komitet Statutowy poddał głosowaniu na Zjeździe Diecezji w Jeleniej Górze projekt nowego Statutu Diecezji Zachodniej. Projekt został przyjęty w dniu 9 czerwca 2023 roku i w tym dniu wszedł w życie. Spis treściDział I – Przepisy Początki Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Lublinie. W 1913 roku, gdy Lublin znajdował się w granicach zaboru rosyjskiego, Trójanielskie poselstwo przyniósł z Warszawy do Lublina kolporter-ewangelista Makar Gryc (1876–1922). Pochodził z Krasnowsi na Podlasiu i był wyznawcą prawosławia. Adwentyści Dnia Siódmego twierdzą, że posługują się samą Biblią. Czy na pewno? Artykuł nasz pokazuje, że oni powołują się w swym dowodzeniu na swoją prorokinię E. White. Ona zaś, według nas, może być zaliczana do fałszywych proroków, choć adwentyści na to się nie godzą. Tekst nasz przybliża nam tę kwestię. Adwentyści Dnia Siódmego programowo zwalczają wieczną karę, jaką Bóg przygotował dla grzeszników, więc musieli również zająć się wersetem z Judy 1, 6. Twierdzą, iż wspomniane tam słowa o aniołach, którzy są spętani wiekuistymi więzami w ciemnościach, to nie jest żadne piekło. Czy Adwentyści Dnia Siódmego mają rację? Adwentyści Dnia Siódmego Adwentyści powstali w połowie XIX wieku, a ukonstytuowali się w 1863 r. jako wyznanie religijne na terenie Stanów Zjednoczonych. Główna siedziba adwentyzmu znajduje się w Waszyngtonie, skąd płyną na cały świat nauki i instrukcje dla około 6 mln wyznawców(w Polsce jest ich ok. 10 000). ul. Jaśkowa Dolina 21. Zbór Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Gdańsku – zbór adwentystyczny w Gdańsku, należący do okręgu pomorskiego diecezji zachodniej Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w RP . Pastorem zboru jest Jakub Kędryna, natomiast starszym zboru – Tomasz Hatała. Nabożeństwa odbywają się w nowym kościele . Kościół Adwentystów Dnia Siódmego to protestancka wspólnota religijna, zrzeszająca ponad 20 milionów wyznawców na całym świecie. Powstała w 1844 roku, na fali tak zwanego przebudzenia adwentowego, jakie miało miejsce przed połową XIX wieku w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Adwentyści przywiązują szczególną wagę do obietnicy powtórnego przyjścia Chrystusa, znacznie silniej akcentują konieczność oczekiwania na dzień, który zakończy doczesną wędrówkę człowieka na ziemi. Podobnie jak inne wspólnoty religijne powstałe w USA w XIX wieku, także adwentyści deklarują, że bliżej im do wyznań protestanckich, niż wyznania rzymskokatolickiego. Choć dystansują się wobec wielu prawd wiary i obrzędowości katolickiej, działają czynnie na rzecz osób potrzebujących i ukierunkowują swoje poczynania na walkę z patologiami społecznymi, zwłaszcza wszelkiego rodzaju uzależnieniami, które rujnują ludzkie zdrowie. Doktryna Adwentyści, skupiając się na wypatrywaniu rychłej paruzji, uznają tym samym postać Chrystusa za najważniejszą osobę w całej historii zbawienia. Jednocześnie uznają centralny dla teologii chrześcijańskiej dogmat Trójcy Świętej, to znaczy wiarę w to, że jedyny Bóg występuje w trzech osobach: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Podobnie jak większość wyznań protestanckich, także wspólnota adwentystów uznaje za podstawowe objawienie tekst Pisma Świętego. Spośród sakramentów świętych adwentyści uznają jedynie eucharystię i chrzest, ten drugi praktykowany wobec osób dorosłych, które świadomie chcą zasilić grono wyznawców. Spowiedź jest odbywana bez pośrednictwa osób trzecich: ma tu formę specjalnej modlitwy pokutnej, odmawianej indywidualnie przez wiernych. W kręgu adwentystów istnieje idea powszechnego kapłaństwa, jednak wśród wiernych posługują także pastorzy. Co najbardziej istotne, adwentyści odrzucają dogmat nieśmiertelności duszy. Według nich, ci którzy na podstawie Chrystusowej łaski dostąpią zbawienia, zostaną w swym śmiertelnym ciele przeniesieni do nowej rzeczywistości, jaką będzie świątynia niebieska: miejsce gdzie wskutek kapłańskiej służby Chrystusa grzech zostanie ostatecznie zniszczony. Z tych względów wierni kościoła adwentystów są zobowiązani do abstynencji alkoholowej, nikotynowej i narkotycznej, jako że troskę o ciało postrzegają oni w perspektywie wieczności. Organizacja Adwentyści odmawiają uznawania zwierzchnictwa dostojników kościelnych. Według nich, najwyższa władza należy do wiernych, którzy wskazują jedynie, drogą głosowania, osoby które mają pełnić poszczególne funkcje w danej wspólnocie. Wierni jednej narodowości tworzą kościoły krajowe, podzielone na zjednoczenia i zbory. Współcześnie najliczniejsze grono adwentystów zamieszkuje Brazylię, ogółem można ich znaleźć w najrozmaitszych zakątkach świata, także na Filipinach czy w Kenii. W Polsce do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego należy ponad 9 tysięcy osób, a cała polska wspólnota dzieli się na trzy zjednoczenia: Południowe (z główną siedzibą w Krakowie), Zachodnie (z siedzibą w Poznaniu) i Wschodnie (z siedzibą w Warszawie). Pierwszymi ośrodkami adwentyzmu na ziemiach polskich były między innymi: wołyński Żarnówek, Łódź i Bielsko-Biała. Polscy adwentyści prowadzą dialog ekumeniczny z Kościołem katolickim, choć ścieżki doktrynalne obu wyznań dość znacząco się rozmijają. Obie wspólnoty szanują przekonania drugiej strony: Kościół w Polsce nie postrzega Kościoła Adwentystów w kategoriach sekty religijnej. Działalność publiczna polskich adwentystów skupia się przede wszystkim na wydawaniu czasopisma religijno-społecznego Znaki Czasu. Adwentyści dnia siódmego a chrześcijanie Większość ludzi uważa, że ​​wszystkie protestanckie kościoły są takie same, ale tak naprawdę nie są. Jedną szczególną grupę, która różni się od innych organizacji chrześcijańskich, jest Adwentystów Dnia Siódmego lub SDA. Zasadniczo ich nauki są zakorzenione w dziełach Jezusa, o których mowa w Biblii, która jest taka sama dla wszystkich grup chrześcijańskich, ale mają odmienne przekonania i praktyki. Najbardziej rażące rozbieżności między adwentystami Dnia Siódmego a innymi kościołami chrześcijańskimi to dzień, w którym oddają cześć. Katolicy i inne sekty chrześcijańskie używają niedzieli jako dnia wspólnoty, podczas gdy członkowie SDA wolą ją trzymać w soboty. Wierzą, że jest to dzień szabatu lub czas, kiedy Bóg odpoczął po stworzeniu świata i wszystkich żywych stworzeń. Inne grupy chrześcijańskie używają Biblii jako jedynego odniesienia do swoich nauk i praktyk, które różnią się od członków SDA, którzy studiują również prace jednej z ich założycielek, Ellen G. White. Praktyka ta utorowała drogę innym organizacjom religijnym, by oznaczyć je jako kult, który chętnie zaprzeczają. Kulty są grupami religijnymi, ale zamiast oddawać cześć boskiej Istocie, koncentrują się na wierzeniach i naukach ich przywódcy, skutecznie ustanawiając go jako swojego własnego zbawiciela. SDA także powołują się na swoje korzenie jako zasadniczą różnicę między nimi a większością kościołów chrześcijańskich. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie grupy chrześcijańskie są uważane za należące do ruchu protestanckiego, który został po raz pierwszy ustanowiony przez Martina Luthera, który dążył do uniezależnienia się od Kościoła katolickiego. To zrodziło wiele grup takich jak: luteranie, metodyści i prezbiterianie, i wielu innych. W gruncie rzeczy kościoły protestanckie pochodziły z katolicyzmu, ale SDA wyrosły z protestanckich wierzeń. Istnieją również poważne różnice w przekonaniach SDA i innych chrześcijan ". Członkowie SDA nie wierzą w pogląd, że dusza ludzka może żyć wiecznie wbrew temu, co głosili chrześcijanie. Inaczej postrzegają koncepcję zbawienia niż inni chrześcijanie. Dla nich życie człowieka jest oceniane przez Boga, kiedy on wciąż żyje, co jest w bezpośrednim przeciwieństwie do tego, co większość nauk chrześcijańskich mówi, że Bóg będzie sądził wejście do bram Nieba. Praktyki członków SDA różnią się także od innych chrześcijan. Podczas gdy chrześcijanie zniechęcają członków do posiadania wad, takich jak picie i palenie tytoniu, pozwalają im jednak. Z drugiej strony, dla SDA jest to niedopuszczalne. Członkowie SDA również nie mogą jeść czerwonego mięsa, ponieważ mogłoby to zbezcześcić duszę. Chrześcijanie mogą jeść tyle, ile chcą, o ile nie jest to zbyteczne. Ubrania do kultu to także duża różnica między członkami SDA a chrześcijanami. Podczas gdy obie grupy zniechęcają członków do noszenia nieodpowiednich strojów podczas nabożeństw, SDA są bardziej rygorystyczne w zakresie wprowadzania kodów ubioru, takich jak długie sukienki dla kobiet i spodnie dla mężczyzn. Ale pomimo różnicy w wierzeniach i praktykach, zarówno SDA, jak i religia chrześcijańska opowiadają się za wielbieniem Boga przez Jezusa i życiem bez grzechu. Streszczenie: 1. SDA czczą w soboty, podczas gdy chrześcijanie zwykle posługują w niedziele. 2. SDA używają także dzieł Ellen White jako odniesień poza Biblią, podczas gdy chrześcijanie opierają wszystkie swoje nauki ze Świętej Księgi. 3. Religia chrześcijańska pochodziła z Kościoła katolickiego, podczas gdy SDA rodziły się z wierzeń protestanckich. 4. SDA nie wierzą w nieśmiertelność duszy, podczas gdy chrześcijanie to robią. 5. SDA uważają, że ludzie są osądzani, kiedy jeszcze żyją, podczas gdy chrześcijanie myślą, że dzieje się to po śmierci. 6. SDA nie pozwalają członkom na picie alkoholu, palenie tytoniu lub spożywanie czerwonego mięsa. Chrześcijanie mają swobodę spożywania tego, co lubią, a czasami piją lub palą. SDA mają również bardziej surowe kody ubioru w porównaniu z chrześcijanami. "Doktrynalnie, adwentyści są spadkobiercami ruchu Williama Millera z lat czterdziestych XIX wieku. William Miller – farmer, kaznodzieja, były kapitan armii amerykańskiej – był inicjatorem tzw. „ruchu drugiego adwentu”, który w latach 1831-1844 przetoczył się przez większą część Ameryki w postaci wielkiego ożywienia religijnego. Opierając się na swoich studiach proroctw starotestamentowej Księgi Daniela, Miller wraz ze współpracownikami obliczyli, że Jezus powróci na ziemię 22 października 1844 roku. Kiedy Jezus nie pojawił się, uczestnicy ruchu doświadczyli tego, co nazwano później „wielkim rozczarowaniem”." (źródło: Historia Kościoła na świecie i w Polsce) SPÓR O NIEDZIELĘ o. Jacek Salij OP "W pismach polskich adwentystów natrafiam dość często na dowody ciemnej nienawiści do Kościoła katolickiego: Oto kilka cytatów z książki Stanisława Dąbrowskiego wydanej pod wiele obiecującym tytułem Ekumenizm znakiem czasu w roku 1976 przez Wydawnictwo "Znaki Czasu": "Proroctwo to [chodzi o Ap 13,11n] przewiduje, że te dwie potęgi, tj. amerykański protestantyzm (bestia podobna Barankowi) i katolicyzm (bestia pierwsza) połączą się w całość i odegrają w naszych czasach szczególną rolę, działając wspólnie i kierując ostrze swego działania przeciwko tym, którzy będą wyznawali Prawdę Chrystusową" (s. 146); "dotychczasowe posunięcia protestantyzmu są niczym innym, jak tylko rezygnowaniem ze zdobyczy reformacji, aby przypodobać się papiestwu. I jednocześnie niczym innym, jak wypełnianiem się proroctwa: " (s. 153-154); "Ratunek dla prawosławnych jest jeden -- wyjść z Babilonu, zastosować się do głosu i wezwania Bożego: (...) (Obj 18,4)" (s. 162). Babilonem jest, w terminologii tego wybitnego adwentysty, katolicyzm rzymski. (Autor tej książki był wówczas przewodniczącym Zarządu Centralnego Kościoła Adwentystów DS w Polsce.) Również dzisiaj papież bywa przez nich utożsamiany z apokaliptyczną bestią i antychrystem: ( Por. H. M. S. Richards, Co mówił Jezus, "Znaki Czasu", Warszawa 1984, s. 334.) Oto na przykład w napisanej na sposób katechizmu broszurze, która została wydana w stutysięcznym nakładzie, można znaleźć takie między innymi brednie (bo trudno to nazwać inaczej), że edykt Konstantyna Wielkiego z roku 321 "był to jeden z najważniejszych kroków, które doprowadziły do zmiany soboty", oraz że na soborze w Laodycei w roku 364 "świętowanie soboty zostało zakazane, a następnie [podkr. moje] niedziela uznana jako dzień święty (Biblia mówi, opr. Rajmund Dąbrowski, "Znaki Czasu", Warszawa 1984, s. 72.)" Adwentyści Dnia Siódmego to kościół chrześcijański, odłam protestantyzmu, który powstał w dziewiętnastym wieku. Jego powstanie wiąże się z postacią Williama Millera, amerykańskiego farmera, pastora baptystycznego i byłego kapitana Armii Stanów Zjednoczonych. Miller żyjący w dziewiętnastym wieku (w latach 1831-1844) głosił rychłe, powtórne przyjście Jezusa Chrystusa na ziemię. Uważał, że w Biblii ta data jest zapisana lecz ukryta. Na podstawie badań Pisma Świętego a dokładnie Księgi Daniela wyznaczył datę powtórnego przyjścia Zbawiciela na ziemię, na rok 1843. Ruch ten ze względu na fakt, że jego przedstawiciel wywodził się z USA powstał na terenie Stanów Zjednoczonych w 1831 roku. Od samego początku nazywany był ruchem drugiego adwentu lub przebudzeniem adwentowym z racji tego, iż towarzyszyło mu przekonanie o powtórnym przyjściu Chrystusa. Szybko liczba zwolenników tego ruchu przekroczyła sto tysięcy. Wielu z nich sprzedało swój majątek i porzuciło pracę oddając się pokucie, studiowaniu oraz głoszeniu Ewangelii. 22 października 1844 roku i tuż po tej danie nastąpiło „wielkie rozczarowanie” gdyż zapowiadany Mesjasz nie przyszedł. Cześć wierzących uznała to za błąd w obliczeniach, część dopatrywała się w tej dacie innego znaczenia a jeszcze inni próbowali odkryć inną datę przyjścia Chrystusa na ziemię. Do odrodzenia się ruchu Millera w znaczniej mierze przyczyniła się Ellen White żona jednego z pastorów, która była uważana za postać niezwykle charyzmatyczną, obdarzoną darem prorokowania. Wielu zwolenników milleryzmu odeszło, ale większość z tych co została nadal zagłębiła się w kartach Biblii poszukując przyczyn rozczarowania. Tym sposobem doszli do wniosku, że rok 1844 nie jest rokiem zejścia Mesjasza na ziemię ale rozpoczęciem przez niego specjalnej misji na rzecz tych, którzy idą Jego śladem. Polega ona na przejściu Jezusa Chrystusa do najświętszej niebiańskiej świątyni i ostateczne wybawienie wszystkich zbawionych z grzechów, jeszcze zanim przyjdzie na świat. Ta niebiańska świątynia jest odpowiednikiem byłej, ziemskiej. Świat dla Adwentystów Dnia Siódmego to miejsce gdzie toczy się walka pomiędzy Bogiem a szatanem, w którą włączeni są wszyscy ludzie. Akceptują wszystkie protestanckie zasady biblijne, takie jak prawo łaski, jedynie za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Sobotę uważają za ostatni, siódmy dzień tygodnia, to ich dzień święty, biblijny sabat. Nie czczą obrazów, figur i świętych. Sprawują Wieczerzę Pańską, chrzest dorosłych i obrzęd umycia nóg jako symbol pokory i służby. Nieśmiertelni będą tylko zbawieni po ponownym przyjściu Zbawiciela na ziemię, wszyscy pozostali nie posiadają duszy nieśmiertelnej. Jako jedyna, wiara ta uznaje istnienie niebieskiej świątyni, gdzie arcykapłanem jest Jezus Chrystus. Adwentyści obchodzą sabat, dla nich dniem świętym, wolnym od pracy, przeznaczonym przez Boga na odpoczynek jest sobota. Swoje przekonanie opierają na Ewangelii według św. Marka, gdzie zapisane jest „to szabat jest ustanowiony dla człowieka”, są to słowa samego Jezusa Chrystusa, który osobiście potwierdza twierdzenie Boga, że człowiekowi należy się jeden dzień wolny od pracy w tygodniu, ponieważ w siódmym dniu (w sobotę) sam Bóg po stworzeniu świata odpoczywał. Odnotowano, że długość życia przeciętnego Adwentysty mieszkającego w stanie Kalifornia jest znacznie wyższe niż pozostałych Amerykan, średnio jest to o jedenaście lat więcej. Zapewne ma to związek z dietą. Adwentyści bowiem nie jedzą mięsa. Podobne zakazy dotyczą alkoholu, narkotyków czy papierosów. Natomiast dużą wagę przykłada się do spożywania chleba, gdyż nawet w Biblii często występuje jako podstawowy składnik pokarmów. Zaleca się także zdrową żywność, owoce i warzywa, które zwierają znaczną ilość antyoksydantów. Szczególnie polecanymi owocami są banany i awokado. O ile picie mocnej herbaty jest nie wskazane o tyle dopuszcza się możliwość spożywania herbaty zielonej, która pozytywnie wpływa na układ pokarmowy i ma działanie bakteriobójcze. Z bardzo zdrowych przypraw Adwentyści wymieniają cynamon. Podobno regularne jego spożycie obniża poziom cukru i cholesterolu w organizmie. Kościół Adwentystów powstał w pierwszej połowie dziewiętnastego wieku w Ameryce Północnej i tam do dziś ma najwięcej swoich wyznawców. Do Europy dotarł dopiero w dwudziestym wieku za sprawą polskiego pastora Michała Belina-Czechowskiego, byłego katolickiego księdza, który zaszczepił tą wiarę najpierw w Austrii a później rozlała się ona na pozostałe kraje europejskie. Na świecie Kościół Adwentystów ma około dwadzieścia trzy miliony wiernych. W Polsce związek wyznaniowy ten został zalegalizowany w 1946 roku, choć dużo wcześniej, dzięki Czechowskiemu zaczął swoją działalność. Obecnie obejmuje on trzy Diecezje, Południową, której siedzibą jest Kraków, Zachodnią z siedzibą w Poznaniu i Wschodnią z siedzibą w Warszawie. Wszystkie trzy obejmują obszar całego naszego kraju. W skład każdej z nich wchodzi kilka parafii (zborów). Diecezja jest kierowana przez Radę Diecezji i jej Zarząd. Unia Zborów Adwentystów Dnia Siódmego Adwentyzm na Górnym Śląsku został zaszczepiony przez misjonarzy z Niemiec w latach poprzedzających wybuch I wojny światowej. W 1903 roku uformował się pierwszy ośrodek w Bielsku – Białej, a pierwsza samodzielna Adwentystyczna Diecezja Południowa powstała w 1920 roku na Śląsku Cieszyńskim. Pierwszy zbór w Katowicach został zorganizowany na przełomie roku 1909/1910, który trzy lata później miał już 25 aktywnie działających członków. W 1926 roku zbór katowicki liczył 88 członków, a jesienią 1935 roku około 70. Jak się okazuje, byli to nie tylko mieszkańcy Katowic, ale także Siemianowic i Mysłowic. Pierwszym starszym zboru był Janik, szczotkarz z zawodu. Początkowo wierni spotykali się tam w lokalu przy ul. Teatralnej. Kiedy jednak pomieszczenie okazało się zbyt ciasne, miejsce spotkań zostało przeniesione w 1914 roku do budynku przy ul. Młyńskiej. Od 1921 roku wyznawcy adwentyzmu spotykali się na sobotnie zgromadzenia i ewangelizację w lokalu przy ul. Francuskiej 6. Starszym zboru został wtedy Czembor, który ten urząd piastował do 1938 roku. Od 1912 roku prężnie działał także zbór adwentystów w Królewskiej Hucie (obecnie Chorzów), który już w 1935 roku miał 22 wyznawców. Wśród nich byli także mieszkańcy Świętochłowic i Wielkich Hajduk. Wierni spotykali się w wydzierżawionym lokalu na ul. Katowickiej 20. Swojego kaznodzieję miała także placówka w Czechowicach Dziedzicach, gdzie pracował Józef Niedoba. W sumie w latach 1945 – 1950 na ternie Śląska działało 21 placówek adwentystycznych. Jesienią 1935 roku placówki adwentystów znajdowały się także w Nowej Wsi (18 członków), Lipinach, Szalrocińcu, Tarnowskich Górach (42 wyznawców), Świerklańcu (16 wiernych), Pszczynie (21 wyznawców, w tym 15 z Pszczyny, 5 z Piasku i 1 z Kobióra), Bytomiu (26 zwolenników) oraz w Łaziskach Górnych (18 wiernych z Łazisk, Wyr i Mokrego). Samodzielne zbory miały swoje siedziby także w Osinach, Siemianowicach Śląskich, Bierułtowach i Knurowie. Po II wojnie światowej zbór adwentystów działał także na terenie Gliwic, gdzie skupiał ok. 50 wyznawców. Największe skupisko adwentystów w okresie międzywojennym uformowało się na Śląsku Cieszyńskim. W 1947 roku Unii udało się reaktywować adwentystyczne Seminarium Duchowne. Pierwszym rektorem tej instytucji teologiczno–kształcącej był obywatel amerykański Michał Krycki, a po nim Andrzej Maszczak. Początkowo mieściła się ona w Krakowie, a od 1949 roku została przeniesiona do Kamienicy Śląskiej, dzisiejszej dzielnicy Bielska Białej. W latach 1947 – 1948 Unia Zborów Adwentystów Dnia Siódmego wydawała miesięcznik „Znaki Czasu”, który osiągał nakład 20 tys. egzemplarzy, oraz półrocznik "Lekcje Biblijne". Bibliografia E. Janota, Sekty i związki wyznaniowe w województwie katowickim w latach 1945-1950, Katowice 2007, mps pr. mgr, Biblioteka WTL US, Katowice.

adwentyści dnia siódmego czy to sekta